De eeuwige ankers van Martenshoek
De Meint Veningastraat met zeventien scheepsankers midden op de rijbaan zal de iets oudere bewoners van Hoogezand en omgeving nog in het geheugen gegrift zitten. Twaalf jaar lang waren ze niet weg te denken uit het straatbeeld.
Na de demping van het kanaal was George Bodewes niet van plan om zomaar zijn grond op te geven voor een symbolisch bedrag. Als protest tegen de gemeente, die een claim legde op de eigendomsrechten van de grond, werd een twintigtal scheepsankers gedeponeerd. Eind december 1963 staat er nog in het Nieuwsblad van het Noorden dat verwacht wordt dat de ‘Ankerkwestie’ zoals deze nu genoemd wordt, nog minstens een jaar zal duren. Dat de ankers zo’n twaalf jaar lang de weg zouden versperren had zelfs Bodewes waarschijnlijk niet verwacht.
De situatie voor de demping van het Winschoterdiep, zoals de ankers destijds op de kade lagen.
Rood-witte schrikhekken waarschuwden het verkeer, zodat men met een wijde boog om de ankers heen kon rijden. Veel automobilisten glipten echter vaak snel links langs de vluchtheuvel. Gevaarlijk of niet, toch wordt de heer Bodewes in 1965 vrijgesproken van het in gevaar brengen van het verkeer. De 150 gulden boete hoeft hij niet te betalen. Wel vraagt Bodewes een schadevergoeding van 15 á 20.000 gulden voor het omstreden stukje grond. Er komt echter geen tegenbod en de gemeente ziet op dat moment af van de onteigeningsprocedure. Wil men eigenlijk wel van de ankers af?
De situatie tussen 1963 en 1965 waarbij één hekje het verkeer tegen moest houden.
Bodewes haalt ze in ieder geval niet zonder redelijke oplossing weg. “De ankers liggen daar niet alleen voor demonstratie, zoals ze zeggen. Wij verkopen ze: ze rouleren, er komen er bij en er gaan er af”, zegt Bodewes op 24 maart 1965 in het Nieuwsblad van het Noorden.
Een aantal maanden later, in augustus, worden de losse schrikhekken vervangen door solide hekken, stevig verankerd in de grond met betonnen paaltjes. Het hek wekt in ieder geval de indruk dat de ankers eerdaags niet verplaatst zullen worden. Een aantal jaren later gebeurt er echter toch iets, al is het niet Bodewes of de gemeente die actie onderneemt!
De situatie na 1965 met stevige hekken.
Nel de Boer kan het zich nog goed herinneren. Tijdens oudjaarsnacht 1967-1968 werden twee van de ankers versleept. Het was traditie om tijdens oudjaarsnacht te 'slepen', niets was veilig, ook de ankers van misschien wel 700 kilo niet! De ene werd in de tuin van burgemeester G. Boekhoven gedeponeerd en de andere verhuisde men met behulp van een steekwagentje en veel mankracht naar het gemeentehuis.
Oplossing voor het probleem was dit echter niet. Ook in de jaren zeventig liggen de ankers nog altijd midden op de weg, ook al blijft de onvrede bestaan. De hekken zorgen er dan wel voor dat men niet meer zomaar op de ankers in kan rijden, maar een Volkswagenbusje van de plaatselijke bakker kon het hek niet ontwijken toen hij geen voorrang kreeg van een tegenligger. Gelukkig bracht hij het er levend vanaf. Ook fietsers schijnen de hekken in het donker of bij mist wel eens te missen. Het verkeer neemt toe en ‘de Ankerkwestie’ komt de verkeersveiligheid niet ten goede.
Pas in 1975 trof de gemeente, waarin ondertussen A.M. Amerika was aangesteld als nieuwe burgemeester, een schikking met de heer Bodewes en konden de ankers worden verwijderd. Na het, in juni van dat jaar, verwijderen van de ankers en de omheining kon na twaalf jaar eindelijk worden begonnen met het aanleggen van het wegprofiel, zoals dit al vele jaren op de tekening stond. In datzelfde jaar overleed G. Bodewes op 69-jarige leeftijd op Schiermonnikoog.
Publicatiedatum: 9 januari 2019
Auteur: Rachel Hiemstra